Iets

Toen mijn moeder, na de scheiding, met haar kinderen uit Mexico naar Nederland terugkeerde, was het klaar met mijn katholieke opvoeding. Van haar hoefde het niet zo, voor zover ik weet is zij zelf atheïstisch opgevoed. Dat zij zich liet dopen en meeging in het katholicisme deed ze alleen voor mijn vader. En misschien was ze anders door haar omgeving in Mexico ook niet geaccepteerd. 

Hoewel ze het katholicisme gedag zei, wilde toch op zoek naar ‘iets’ en in die zoektocht probeerde ze van alles. Eerst was er de Pinkstergemeente. Later zat ze in de fase die ik  ‘alles is liefde’ zal noemen. Nog later werd ze fervent aanhanger van de ideeën uit ‘The Secret’; het Universum dat werkt voor jou, je hoeft alleen maar te vragen en het vertrouwen hebben dat alles goedkomt. Dan zal dat ook zo zijn. 

Ze kan nog wel eens doorslaan, mijn moeder. Ze stort zich ergens in en grijpt dan elke mogelijkheid aan om haar omgeving te overtuigen dat ze de waarheid in pacht heeft. Meer dan eens heb ik me geërgerd aan haar obsessieve overtuigingsdrang. Zelfs bij een aardbei was ze in staat te zeggen dat een aardbei óók liefde is. Mijn broers, zus en ik maakten haar er zelfs een beetje belachelijk om, niet eens achter haar rug. 

In de fase erna, irriteerden ons haar goedbedoelde, maar o zo misplaatste adviezen. Had je een rotweek achter de rug, dan zei ze: ‘je hebt het zélf in de hand, je kíest er als het ware zelf voor om je rot te voelen.’ Het stoom kwam dan nog net niet uit mijn oren. Wat mij betreft was het allemaal zweverig gewauwel van mijn gekke moeder, waar ze me vooral niet mee moest lastig vallen.

Het kan verkeren. Hoe het zover is gekomen weet ik niet, het is geleidelijk gegaan, denk ik. Misschien  is het de leeftijd. Of wellicht heeft mijn bijna-burn out er iets mee te maken. Feit is dat ik tegenwoordig dagelijks tijd besteed aan dankbaarheid, aan affirmaties en aan een algehele positieve houding. Ik hoor mezelf zeggen: ‘nee hoor, het regent nooit op vrijdag als ik tennisles heb, ik heb een deal met het Universum,’ (want het regent echt nooit!). En ik constateer dat ik altijd een parkeerplek heb vlak bij de ingang, omdat ik dat nou eenmaal wil. Dan moet ik best wel gniffelen. Die gekke moeder van mij is misschien zo gek nog niet.