Wat aandacht krijgt groeit

Ik heb geen groene vingers. Als ik in de tuin aan de slag ga, is dat óf omdat het onkruid dusdanige vormen heeft aangenomen dat zelfs ik er niet meer overheen kan kijken óf omdat ik in de lente geïnspireerd raak door de fleurige tuinen van mijn buren en ik dan toch maar een ritje naar het tuincentrum maak. Afgelopen voorjaar kocht ik er een klein rozenboompje. Ik deed hem in een mooie pot, voorzag hem van speciale rozen-potgrond, voegde er rozen-voeding aan toe en gaf hem elke dag veel water. Hij deed het goed, fier rechtop, gezonde, diepgroene bladeren, sterke knoppen en geurige donkerrode rozen. 

Na een week of twee verslapte mijn aandacht voor het boompje en het bewateren ervan en liet ik het over aan de natuur. Dat was niet zo slim. Het werd een rete hete zomer en bovendien vangen planten in potten sowieso minder water op dan planten die gewoon in de grond staan. Als het al regende, was het boompje nog steeds dorstig. Het was daarom geen verrassing dat hij, toen we terugkeerden van vakantie, alleen nog bestond uit dorre blaadjes en verlepte bloemknoppen.

Geïnspireerd door mijn zus, die niet zo heel lang daarvoor een doodziek rozenstruikje weer tot leven had gewekt met liefde en aandacht, nam ik me voor hetzelfde te doen met mijn boompje. Ik gaf hem elke dag een paar keer een flinke scheut water en overlaadde hem met lieve woorden (je weet maar nooit). Voor ik het wist werden de lelijke, dorre delen vervangen door verse, sterke, knalgroene blaadjes en nieuwe, diep donkerrode knoppen. Het duurde niet lang of hij was volledig hersteld. En ook niet tot mijn aandacht vervolgens weer verslapte en de bruine blaadjes wederom de overhand kregen. 

Op een ochtend staarde ik onder het genot van een dampende kop koffie naar mijn verdorde rozenboom. Ik was aan pauze toe, want ik was de halve ochtend weer eens druk bezig geweest mezelf te overtuigen waarom ik niet goed genoeg was om te doen wat ik wilde doen. Ik staarde naar het boompje en dacht: alles wat aandacht krijgt, groeit. Het is een open deur. Ik had het al in talloze artikelen in Happinez magazine gelezen, in de film van The Secret gezien, ik had de boodschap in zelfhulpboeken voorbij zien komen. Maar nu pas, nu ik besefte wat mijn aandacht met het boompje had gedaan, was het me helderder dan ooit. 

Wat aandacht krijgt groeit. Zo simpel is het. En in al zijn simpelheid was het voor mij het beste inzicht van het afgelopen jaar. Of hetgeen dat aandacht krijgt nou positief of negatief is doet er namelijk niet toe, aandacht betekent groei. Dat is heel fijn als het om prettige dingen gaat, om fijne emoties, gedachten of situaties. Het geldt echter net zo goed voor negatieve gedachten, gevoelens of situaties en dan ben je af. Wanneer je steeds bij het negatieve stil staat, er alsmaar aandacht aan geeft, dan groeit het. Dan gaat het je beheersen. Zolang je steeds maar weer iets oprakelt, iets benoemt, iets onder de aandacht brengt of bevestigt, positief of negatief, wordt het alleen maar groter. 

Dat betekent tevens dat het tegenovergestelde ook waar is: wat verwaarloosd wordt, verlept! Als je dat doet bij zaken waar je blij van wordt, doe je jezelf tekort. Maar als je dat doet bij dingen die je in de weg zitten, geef je ze geen reden tot bloei! Van dit inzicht werd ik met name blij. Want het was de oplossing voor een hele hoop beperkende gedachten die ik had (je kan het niet, je bent lang niet goed genoeg, je kunt het beter aan anderen overlaten), waardoor ik niet deed wat ik wilde doen. Dingen zijn leuk of dingen zijn kut. Hoe meer aandacht je aan de leuke dingen schenkt, hoe groter de impact ervan. En hoe minder aandacht je aan vervelende dingen schenkt, hoe kleiner de impact. 

Koester dus het goede en fijne als een rozenboompje dat door aandacht en water groeit en bloeit. En verwaarloos het nare zoals het rozenboompje dat vergeten in een hoek van de tuin alleen nog maar bestaat uit dorre bladeren en levenloze knoppen. Met die gedachte in het hoofd en een grote glimlach op mijn lippen nam ik nog een slok koffie en stortte ik me op hetgeen ik steeds maar had uitgesteld.