Déja vu

Terwijl ik de kaartjes schrijf met een persoonlijke boodschap voor mijn jongens en lieftallige echtgenoot voel ik weer die brok in mijn keel en de spanning door mijn lijf razen. Het zijn niet de kaartjes. Ik laat bij elke trip een briefje voor ze achter met een boodschap voor elk van hen. Om ze te laten weten dat ik van ze hou en dat ze precies goed zijn zoals ze zijn. Alleen toen was ik steeds maar vier, maximaal vijf dagen weg. Een lang weekend ergens in een Europese stad op maximaal drie uur vliegen van Schiphol. Dit keer is het anders. Dit keer vertrek ik voor veertien dagen en zit ik ook nog eens op zeventien uur vliegen hier vandaan. Het gevoel dat me bekruipt herinnert me aan mijn stage, nu alweer twintig jaar geleden. 

Toen ik hoorde dat een stageplek in een resort in Cancun, Mexico, tot de mogelijkheden behoorde, voelde ik meteen: dit moet ik doen! Dat gevoel werd echter snel verdreven door de mitsen en maren. Wat als onze relatie geen stand houdt, zo acht maanden van elkaar gescheiden? Wat als ik hem zo erg ga missen dat ik het er helemaal niet naar mijn zin heb? Is het niet veel beter voor mijn carrière om gewoon in Nederland stage te lopen? De kans op een aanstelling na stage is immers veel groter. Na veel wikken en wegen besloot ik dat ik, ondanks alle tegenwerpingen, moest luisteren naar mijn allereerste ingeving en moest gaan. Weken van voorpret en voorbereiding gingen er voorbij. Ik kon niet wachten tot het zover was, het avontuur tegemoet.

Tot het echt dichtbij kwam. Tot het in alle heftigheid tot me doordrong dat ik ACHT maanden weg zou zijn. Dat ieders leven hier zou doorgaan zonder mij. Dat alles misschien wel anders zou zijn als ik terug was. Ik had er onwijs veel zin in en vond het verschrikkelijk tegelijk. 

Zo voelt het nu ook. Ik kan niet wachten om die reis te gaan beginnen waar ik zoveel tijd aan heb besteed in de voorbereiding. Maar het achterlaten van mijn gezin weegt me toch zwaar. Mijn jongens niet kunnen knuffelen zo lang, er niet voor ze zijn. Toegegeven, het is wat overdreven, je kunt veertien dagen onmogelijk vergelijken met acht maanden. Dat maakt echter de spanning er niet minder om. Ik moet uit mijn comfortzone. Ik moet loslaten en erop vertrouwen dat ze heus oké zullen zijn zonder mij. Het komt ook echt goed. De reis wordt ook gewoon heel tof. Het wordt een ervaring om nooit te vergeten, eentje waar ik met volle teugen van ga genieten, net als ik heb gedaan tijdens mijn stage, ondanks de keerzijde. Die ervaring pakt ook niemand me meer af.