Chileense gastvrijheid

Vandaag was het een jaar geleden dat ik met mijn twee friends-from-ever, Michèle en Marlies, een rondreis maakte door Chili en we aan den lijve ondervonden hoe onwaarschijnlijke gastvrijheid blijkbaar nog bestaat. 

Nadat we een paar dagen in het magnifieke woestijngebied van Chili hadden vertoefd, waren we naar Puerto Montt gevlogen om vanuit daar weer noordwaarts naar Santiago te rijden. Daar hadden we vijf dagen de tijd voor, genoeg om er een leuke roadtrip van te maken. We besloten via Puerto Varas, een schattig, toeristisch dorp aan een meer aan de voet van een vulkaan, verder noordwaarts te rijden en kilometers te maken.

Het meren- en vulkaan gebied rondom Pucón leek ons een toffe eerste bestemming. Dat lag op vier uur afstand, er was in het stadje zelf genoeg vertier en de omgeving bood voldoende opties om twee dagen door te brengen. Het vinden van een geschikte accommodatie bleek lastig, schijnbaar was het een populaire plek in deze tijd van het jaar. Maar tussen de weinige opties die nog beschikbaar waren, vonden we een leuk chalet, op een park niet al te ver van het centrum vandaan. 

Vanaf het moment dat we gereserveerd hadden, gebeurden er allerlei rare dingen, waardoor we een beetje unheimisch gevoel kregen over de accommodatie. Allereerst bleek dat de reservering pas bevestigd was, wanneer 50% van de kosten vooraf waren voldaan. Op zich geen gekke voorwaarde, behalve als je voor de dag zelf boekt. Na overleg met de Engelse eigenaresse kwamen we overeen dat ze een factuur via PayPal zou sturen, die ik direct kon betalen. Nu we ons dus echt van een plekje verzekerd hadden gingen we op pad. 

De route naar Puerto Varas was een grote groene haag van volle bomen in bloei, met op de achtergrond het uitzicht op de schitterende vulkaan met zijn besneeuwde top die ondanks dat we hem naderden, geen centimeter dichterbij leek te komen. Het dorpje zelf was een verademing om doorheen te struinen. Aan winkeltjes, restaurants en barretjes geen gebrek,  een schril contrast met het gebied waar we een dag eerder nog waren. 

Tijdens de lunch in een vrijwel verstopt, pittoresk, van rozenstruiken omgeven tuintje ontvingen we bericht van Alison, van de accommodatie. Ze was haar PayPal account wachtwoord kwijt en kon daardoor geen factuur sturen. Wederom een raar voorval, maar aangezien we ook haar akkoord hadden over de aankomsttijd, niet later dan elf uur ‘s avonds, niet te lang bij stilstaan. Vervolgens vertelde ze tussen neus en lippen door dat we cash moesten betalen. Nog iets waar we niet blij mee waren, dat zou ons zeker 10 dollar extra commissie kosten. Maar we hadden weinig keus en waren al onderweg, dus ook de cash regelden we. 

Het eerste deel van het traject verliep soepel. Pas toen we het laatste dorp naderden dat vóór onze eindbestemming lag, begon het verkeer drastisch toe te nemen en voor we het wisten reden we stapvoets in één lange colonne richting Pucón. Het was inmiddels al acht uur geweest, het zou niet lang meer duren of de zon zou plaatsmaken voor het donker van de bosrijke omgeving. Ondanks dat de route niet heel lang was geweest en voorspoedig was verlopen, begon de vermoeidheid toe te slaan. Gelukkig waren we nog slechts twintig minuten verwijderd van de eindbestemming, dertig misschien, als de file niet snel zou oplossen. Bijna tijd voor een wijntje!

Dachten we, want Alison had, terwijl we onderweg waren, even een WhatsAppje gestuurd dat ze onze boeking had geannuleerd, omdat er andere mensen waren gekomen. Na een heftige discussie was Alison om. We mochten toch komen. Dat dit tevens betekende dat ze die mensen die zogenaamd ter plekke betaald hadden, de deur moest wijzen, daar repte ze niet over. Waar het geld vandaan kwam leek haar dus niet te deren, als het maar binnen kwam. 

Hoewel het fijn was te weten dat we toch een plek hadden om te verblijven, wilden we er eigenlijk niet meer naartoe, maar hoeveel keus hadden we? Die ochtend was er al weinig beschikbaar geweest, dat zou nu alleen maar minder zijn.  Toch voelde het niet goed en ergens zouden we nog liever in de auto slapen dan dat we naar die bitch gingen. Waar we dan wel moesten slapen, er was immers niets meer, wisten we niet, maar in elk geval niet daar. 

Omdat het bereik op de weg zeer te wensen over liet, besloten we bij het eerste hotel dat we tegenkwamen af te slaan, in de lobby een wijntje te bestellen en op die manier gebruik te maken van de WiFi, zodat we op zoek konden naar een slaapplek. Kansloos, in de wijde omtrek was elke accommodatie rood gekleurd. Het dichtstbijzijnde, beschikbare hotel lag op twee uur rijden. En het was inmiddels al negen uur geweest. De adembenemende schemering over het meer, waar de lobby uitzicht op had, zette snel door, het zou betekenen dat we in het aardedonker nog een aardige afstand zouden moeten overbruggen.

We hadden nog maar weinig fiducie dat we nog iets in of bij Pucón zouden vinden, dat zelfs de comfortabele sofa’s van de hotel lobby ons een goed alternatief leken. Niet dat we daarop zouden mogen crashen, maar toch. Bij toeval probeerden we een huisjes park dat we op AirBnb hadden gezien te bellen. Toen er werd opgenomen legde ik onze situatie uit, mezelf bij voorbaat verontschuldigend omdat ik het antwoord (we zijn vol) al wist. Mijn vraag moet doordrenkt zijn geweest van twijfel en hoop, want de vriendelijke dame aan de andere kant van de lijn was zelfs bereid mensen die onderweg waren om het laatste vrije huisje te bekijken weg te sturen. Na tien minuten werd mijn hoop echter de grond in geboord. De mensen waren naar het huisje komen kijken en wilden er graag verblijven. Het was een gezin met kinderen en een oude oma en de eigenaren konden het niet over hun hart verkrijgen om ze te weigeren. 

‘Maar ik weet iets anders. Mijn man en ik wonen ook op het terrein en hebben nog een logeerkamer in ons huis. Zoek maar niet meer verder, wij verhuizen naar het kleine tweepersoonsbed in de logeerkamer en dan kunnen jullie met zijn drieën in ons kingsize bed,’ zei ze. Ik legde vol ongeloof de telefoon neer. Het bestond niet dat iemand zoveel goedheid in zich had, om mensen die ze niet kende, haar eigen slaapkamer af te staan.

Myrta en Danny ontvingen ons met open armen, leidden ons door het huis en wezen ons hun slaapkamer. Alsof dit ongelooflijke gebaar van goedheid niet voldoende was, vroeg Danny of we misschien trek hadden (uitgehongerd!). ‘Ik heb nog wat stukken vlees in de koelkast liggen,’ vertelde hij, ‘we kunnen verderop in de tuin de bbq aangooien, drankje en muziekje erbij en dan bouwen we een klein feestje. Misschien dat de andere gasten ook willen aanschuiven, we zien wel. Kom mee!’

Het werd een uitzonderlijke, onverwachte, gezellige avond, die tot in de vroege uurtjes doorging. Aangeschoten, van de wijn maar ook van de goedheid van deze mensen, praatten we in het grote kingsize bed nog even na, alvorens we in een diepe slaap vielen. We waren het erover eens. Dit was ongekend, het had werkelijk waar niet beter kunnen uitpakken. We stelden dat we die bitch dankbaar zouden moeten zijn dat ze ons had genaaid, met haar chalet. Want hoewel het kut was om zo gepiepeld te worden, had het ons alleen maar een toffe ervaring gebracht, om  nooit meer te vergeten.