Een jaar niet shoppen

Mijn kast puilt uit. Er is een overvloed aan jurkjes, rokken, t-shirts, broeken, shorts, topjes, bloesjes, vesten en bikerjacks in verschillende kleurschakeringen, stijlen en materialen. Ik ben geen hoarder. Zo eens in het jaar, soms wel twee keer, ga ik kritisch door mijn garderobe en geef ik alles weg wat ik langer dan een jaar niet heb gedragen. Dat is vaak best veel. Desondanks blijft er een massa aan kleding over. En dan laat ik bijzondere items die je nou eenmaal niet geregeld kunt dragen noch wegdoet, zoals gelegenheidskleding als mijn bruids-, gala- of cocktailjurken, buiten beschouwing. En toch, zodra het weer zoals nu weer langzaam omslaat van winter-koud naar lente-warm, staar ik ‘s morgens naar mijn kast en denk ik alleen maar: pfff, ik heb echt niets leuks om aan te trekken! 

Direct erna volgt de schaamte. Er ligt en hangt zoveel, dat ik amper overzicht heb. Toegegeven, als ik onderscheid zou maken tussen mijn herfst/winter- en lente/zomer garderobe, zou slechts de helft overblijven. Maar dan nog is dat belachelijk veel. Dat ik desondanks tegen mezelf durf te zeggen dat ik misschien toch op zoek moet naar nieuwe shirtjes of dat ik andere items nodig heb vind ik gênant en fascinerend tegelijk. 

Een paar jaar geleden ervoer ik zo rond de jaarwisseling iets vergelijkbaars. Naar mijn idee kon ik elke dag van de maand een ander outfit aan zonder in herhaling te hoeven vallen. Dat vond ik zo’n achterlijke gedachte, dat ik meteen wist wat mijn goede voornemen voor het nieuwe jaar zou worden: een jaar lang niet shoppen. Hier had ik goed over nagedacht. Ik mocht van mezelf onder geen beding nieuwe kleding of schoenen kopen, tenzij iets daadwerkelijk vervangen moest worden. En dat vervangen mocht niet als er in mijn kast nog iets vergelijkbaars te vinden was.

Zo had ik bijvoorbeeld drie paar zwarte pumps. Zou één van de drie stuk gaan of om welke reden dan ook niet meer te gebruiken zijn, dan mocht ik die dus niet vervangen. Ik had immers nog twee paar andere zwarte pumps. Maar van tennisschoenen had ik maar één paar, die inmiddels echt versleten waren en het einde van het jaar zeker niet zouden halen. Deze mocht ik van mezelf wel vervangen. Waar ik mezelf ook toestemming voor gaf, was het aanschaffen van accessoires, waar ik bestaande items mee kon opleuken of upgraden. Ook hier gold echter de regel: als er al iets vergelijkbaars voorhanden was, mocht het niet. 

Mijn vrienden en familie hadden er weinig vertrouwen in dat ik het vol zou houden. Veer, shopaholic en fashion-lover, die een jaar lang alle modetrends aan zich voorbij laat gaan en in ‘oude meuk’ gaat lopen. Onmogelijk. Dat was net het zetje dat ik nodig had om door te zetten. Want hoe meer mensen twijfelden aan de uitvoerbaarheid van mijn voornemen, hoe meer ik erop gebrand was het vol te houden. En het lukte.

De eerste keer dat ik met mijn hubbie de stad in ging voelde raar. Ik zag mooie spullen in de etalages en dacht eraan hoe leuk het zou zijn om dat te kunnen dragen en hoe jammer het was dat ik dat helaas aan me voorbij moest laten gaan. Maar naarmate de tijd verstreek veranderde het gevoel van spijt in een gevoel van bevrijding. Het deed me niet alleen niets meer dat we de dames winkels en -afdelingen links lieten liggen, ik waardeerde steeds meer wat ik allemaal wél in mijn kast had hangen. En ik besefte dat ik er ook zonder nieuwe spullen en met een beetje creativiteit nog aardig fashionable uit kon blijven zien.

Met uitzondering van de tennisschoenen heb ik een jaar lang helemaal niets gekocht. Zelfs de accessoires niet, waar ik tóch toestemming voor had. Sterker nog, ik heb zeker tot maart of april van het jaar erop niets meer aangeschaft. Mijn shop-less jaar werden uiteindelijk 15 maanden. 

Het jaar niet shoppen had namelijk twee bijwerkingen. De eerste was dat ik, toen het eenmaal weer mocht, veel kritischer keek naar de items die mijn aandacht trokken. Dan bekeek ik ze, paste ze misschien zelfs ook nog, maar kwam dan vaker wel dan niet tot de conclusie dat ik ze niet echt nodig had of dat ik ze het geld niet waard vond. Mind blowing! Want in een ander leven had ik er geen seconde over nagedacht ze te laten hangen. 

De tweede bijwerking was dat het leek alsof ik het shoppen zelf was verleerd. Zo makkelijk als ik vóór dat jaar met een paar items meerdere setjes bij elkaar kon toveren, zo onmogelijk scheen het me toe nadat ik zo lang niet meer had geshopt. Regelmatig probeerde ik wel van alles, maar zo helder alle mogelijke combinaties voor me zien zoals vroeger gebeurde niet meer. Met als gevolg dat het allemaal niet meer zo nodig hoefde, dat winkelen. Mijn shop-less jaar werd gevolgd door een shop-luw jaar. Al met al een goede ontwikkeling. 

Maar wat blijkt? Net als fietsen of schaatsen verleer je het shoppen nooit echt helemaal. In het begin ben je misschien wat roestig, sta je wat onvast op je benen, maar met een beetje oefening ga je voor je het weet weer als een speer. En dus puilt mijn kast inmiddels weer uit.

Afgelopen december overwoog ik daarom om 2021 weer tot shop-less jaar te bestempelen. Maar iets in me weerhield me ervan dat voornemen officieel uit te spreken. De bruiloft van een vriendin op Bonaire bijvoorbeeld. De grote trip ter ere van onze 20-jarige vriendschap met een andere vriendin, die we door corona noodgedwongen een jaar hebben moeten verschuiven. En corona zelf, waardoor we al zo weinig andere pleziertjes hebben. 

Nee, het officieel uitroepen van 2021 tot shop-less jaar gaat me dit keer een stap te ver. Maar de eerste 3,5 maanden zitten in elk geval in de pocket en elke maand die erbij komt is bonus. Nu het zonnetje weer schijnt is het een mooi moment om mijn kast weer eens onder handen te nemen en licht in het duister scheppen. Dat zal mijn behoefte aan meer en nieuw wel temperen. En om het mezelf makkelijker te maken neem ik me voor de komende periode in elk geval voor om net zo kritisch op elke mogelijke nieuwe aankoop te zijn als ik was vlak na mijn shop-less jaar. Daarnaast is het wellicht ook verstandig alle nieuwsbrieven van modemerken ongeopend naar de prullenbak te verwijzen. Althans, de meeste dan…